Kraków Travel

piątek, 13 stycznia 2017, 19:30

Filharmonia Krakowska

ul. Zwierzyniecka 1

Po gościnnych koncertach w wawelskiej sali Saskiej (i innych tymczasowych siedzibach, jak hala...

więcej

Tubalny rozgłos

To jedyny wirtuoz tuby w historii, który zrobił międzynarodową karierę solową i został bohaterem popkultury. Jego nagrania na YouTube mają łącznie prawie 5 milionów wyświetleń, a Karnawał wenecki grany przez niego w diabelskim tempie 180 bpm (prestissimo!) zainspirował jeden z odcinków serialu Dr House. Wynalazł własną technikę gry o nazwie „lip beat”, której używa, aby dokonać niemożliwego – dorównać finezji instrumentów takich jak skrzypce. Øystein Baadsvik, przeciwstawiający się stereotypowi tuby jako orkiestrowego tła lub instrumentu marszowego, w świecie muzyki jest jednak samotnym strzelcem.

Norweski artysta wystąpi w Filharmonii Krakowskiej 13 i 14 stycznia. Oprócz wspomnianego już Karnawału weneckiego Arbana w wykonaniu Baadsvika usłyszymy m.in. partię solową w Zimie Vivaldiego, a soliście towarzyszyć będzie Orkiestra FK pod batutą Antoniego Wita. Nie zabraknie też tańców i repertuaru nordyckiego.

Igor Kuranda, magazyn „Karnet”

Øystein Baadsvik – tuba
Orkiestra Filharmonii Krakowskiej
Antoni Wit – dyrygent

Edward Grieg – Peer Gynt, suity 1 i 2
Antonio Vivaldi – Zima RV 297 z cyklu Cztery pory roku
Jean Sibelius – Valse triste
Antonín Dvořák – Tańce słowiańskie op. 46, nr 2, 3, 4, 1
Jean-Baptiste Arban – Karnawał wenecki, fantazja z wariacjami
Johannes Brahms – Tańce węgierskie nr 19 i 6

www.filharmonia.krakow.pl

Filharmonia Krakowska

ul. Zwierzyniecka 1

Po gościnnych koncertach w wawelskiej sali Saskiej (i innych tymczasowych siedzibach, jak hala Sokoła przy dawnej ulicy Wolskiej, dziś Piłsudskiego, czy Pałac Spiski w Rynku Głównym) w XIX i na początku XX wieku Filharmonia znalazła swój dom w usytuowanym w pobliżu Wawelu obecnym budynku przy ulicy Zwierzynieckiej, ukończonym w 1931 roku z inicjatywy księcia kardynała Adama Stefana Sapiehy. Stało się to w 1945 roku, kiedy Filharmonia Krakowska (wówczas Państwowa Filharmonia w Krakowie) – jako pierwsza instytucja muzyczna w kraju – zainaugurowała swoją działalność po wojnie. Modernistyczną bryłę z neobarokowym wnętrzem zaprojektowano na wzór Maison du Peuple w Brukseli; fasadę wieńczą Trzy Korony – herb archidiecezji krakowskiej (budynek należy do Kurii Metropolitalnej w Krakowie; w pierwotnej koncepcji powstał on jako Dom Katolicki). Sala koncertowa – licząca około 700 miejsc – przeszła w 2020 roku generalny remont. Oprócz niej na kolejnych piętrach budynku znajdują się sale kameralne: Złota (I piętro) i Błękitna (II piętro).

W grudniu 1991 roku w gmachu Filharmonii wybuchł ogromny pożar, który doszczętnie zniszczył większość pomieszczeń, w tym salę koncertową i mieszczące się w niej organy firmy Alexandra Schukego z Poczdamu (krakowianie do dziś wspominają przerażający jęk, jaki wydawały topniejące pod wpływem gorąca piszczałki). Ich miejsce zajął ogromny 50-głosowy instrument z elektryczną trakturą rejestrów autorstwa renomowanej firmy Johannesa Klaisa z Bonn – duma melomanów i serce muzyki organowej starego Krakowa.

Obok cotygodniowych koncertów symfonicznych Filharmonia Krakowska organizuje także recitale mistrzowskie i koncerty edukacyjne dla dzieci i młodzieży, zaś latem spotkania z muzyką przybierają formę kameralnych koncertów o nieco lżejszym charakterze. Specjalnością jej repertuaru stały się oratoria, których prezentacje umożliwia rozbudowany aparat wykonawczy: orkiestra, chór mieszany i chór chłopięcy. Filharmonia Krakowska zasłużyła się także, propagując w Polsce i na świecie dzieła Karola Szymanowskiego.

Sala filharmoniczna jest też miejscem wielu koncertów gościnnych (m.in. podczas dużych festiwali).