W piwnicy przy ulicy Szczepańskiej mieściła się słynna kawiarnia Krzysztofory. Nie widać jej z ulicy – trzeba wejść do bramy, a następnie w dół schodami po prawej stronie. Galeria „Krzysztofory” została otwarta w 1958 roku przez artystów tworzących II Grupę Krakowską. To tutaj spotykali się i na licznych wystawach pokazywali swoje prace Maria Jarema, Tadeusz Kantor, Jonasz Stern, Tadeusz Brzozowski, Jerzy Bereś, Jerzy Nowosielski, Adam Marczyński, Jerzy Tchórzewski, Kazimierz Mikulski, Janina Kraupe, Jadwiga Maziarska, Teresa Rudnowicz. W 1962 roku Kantor zorganizował tu Wystawę popularną, nazywaną przez niego „anty-wystawą”. Piwnicę Krzysztoforów zapełniły wówczas rysunki, kostiumy ze spektakli, fotografie. Porozrzucane chaotycznie, częściowo zawieszone na sznurkach od bielizny tworzyły wrażenie przypadkowości. Na środku piwnicy znalazł się obiekt ze spektaklu Wariat i zakonnica z 1963 roku – maszyna aneantyzacyjna. Była to specjalna konstrukcja złożona ze stosu drewnianych składanych krzeseł używanych w Cricotece, która poruszała się w górę i w dół, wydając przy tym głośny huk.

15 listopada 1975 roku w Galerii „Krzysztofory” odbyła się premiera Umarłej klasy w reżyserii Tadeusza Kantora, założyciela Teatru Cricot 2. W piwnicy z półokrągłym sklepieniem po prawej stronie znajduje się sala, w której lewym rogu Kantor zaaranżował klasę szkolną – kilka rewnianych ławek, w role uczniów wcielili się aktorzy i aktorki Teatru Cricot 2. Umarła klasa zapoczątkowała w teatralnej twórczości Kantora okres Teatru Śmierci i prezentowana była (podobnie jak jego kolejne spektakle) kilkaset razy w czasie licznych światowych tournée. 

Bogate archiwum działalności Galerii „Krzysztofory” znajduje się obecnie pod opieką Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie przy ulicy Lipowej.