Prezentowane na wystawie w MOCAK-u filmy norweskiej artystki są mininarracjami dotyczącymi sytuacji granicznych.

Jeden z XX-wiecznych filozofów egzystencji, Karl Jaspers, zaproponował kategorię „Grenzsituationen” – sytuacji granicznych, do których zaliczył: śmierć, walkę, cierpienie i winę. Według niego jesteśmy prawdziwie sobą, kiedy ich doświadczamy. Sytuacje graniczne sprawiają, że zamiast na tym, co zewnętrzne, skupiamy się na samych sobie. Twórczość norweskiej artystki Jannicke Låker (ur. 1968) wydaje się bliska teorii Jaspersa i ma z nią wiele punktów wspólnych.

Prezentowane na wystawie w MOCAK-u filmy są mininarracjami dotyczącymi sytuacji granicznych. Każdy z nich jest analizą jednej osoby – ujawnia jej charakter, słabości i ciemne strony. Zainscenizowane przez artystkę sytuacje imitują prawdziwe zdarzenia, które na co dzień są najczęściej wypierane. Zachowania bohaterów pozbawionych zahamowań i skrępowania, pozwalają widzowi zderzyć się z ekstremalnym wariantem danej sytuacji.

Jannicke Låker porusza takie tematy jak samotność, mechanizmy władzy w relacjach między mężczyzną a kobietą, wywieranie presji na drugiego człowieka, krzywdzenie go, brak nadziei i motywacji do życia. Konsekwencją  przedstawionych przez artystkę sytuacji są śmierć, cierpienie, poczucie odrzucenia, upokorzenie.

Skrajnym sytuacjom towarzyszą skrajne uczucia – ich ekspozycja jest podstawową intencją prac Jannicke Låker. To właśnie „graniczne” emocje bohaterek stają się głównym tematem tych filmów, w których emocjonalną stronę świata wyrażają kobiety. Jannicke Låker jako artystka zabiera głos w filozoficznej dyskusji na temat egzystencji. Dotyka jej newralgicznych miejsc, pokazuje, że prawdziwe oblicze człowieka ujawnia się w sytuacjach granicznych.